Peter zijn verhaal
Alhoewel de website www.Hengstdijk.eu heet ben ik ben geboren in Pauluspolder en daar heb ik mijn gehele jeugd doorgebracht. Toen ik naar de school wou gaan in Pauluspolder werd net het besluit genomen om de school te sluiten omdat er te weinig kinderen waren…ik geloof dat er op dat moment vier leerlingen waren en als ik erbij gekomen was dan hadden we op 5 gezeten. Dus moet de “verre reis” naar Hengstdijk gemaakt worden om naar de kleuterschool en basisschool te gaan.
Mijn zus, Rosita, begon in klas 5 en ik mocht gewoon van het begin af aan beginnen op de kleuterschool (die stond toen nog in de Norbertijnenstraat) en daarna naar de “grote school”. Ik heb goede herinneringen aan de lagere school met in de laagste klassen juffrouw Remijn en meester Schelfhout in de hogere klassen. Dat verklaart ook mijn link met Hengstdijk. Geboren en opgegroeid aan de ene kant van “de Vogel”, maar naar school aan de andere kant. Ook heb ik jaren op enveloppen moeten schrijven “Pauluspolder, post Hengstdijk” om de postbode te helpen om Pauluspolder te vinden. Ik kan eigenlijk heel kort zijn over het opgroeien in Pauluspolder: fantastisch en heel onbezorgd. Ik ben blij dat ik daar geboren ben en mijn “normen en waarden” daar van thuis heb mee gekregen. Nog steeds kom ik regelmatig naar het Zeeuwse omdat mijn vader en moeder nog steeds in Pauluspolder wonen en Piet en Rosita in Hengstdijk.
Na de basisschool ben ik naar het Atheneum op het Jansenius Lyceum gegaan. Ik weet nog wel dat ik dat toen eigenlijk wel een hele stap vond. Maar na 6 jaar met veel plezier op en neer gefietst te hebben tussen Pauluspolder en Hulst moest het vizier toch verplaatst worden naar iets anders.
De keus moest gemaakt worden tussen de technische universiteit Delft en Eindhoven. Achteraf kan ik zeggen dat ik in elk geval geen verkeerde beslissing genomen heb om naar Eindhoven op kamers te gaan. De mentaliteit in Brabant komt toch redelijk goed overeen met de mentaliteit in Zeeland “doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg”. Ook gewoon een praatje maken met mensen die je niet echt kent of het groeten van mensen die je nog nooit gezien hebt. Op de Universiteit heb ik gekozen om af te studeren in een onderwerp op het gebied van antennes.
Na het behalen van het diploma, werd de mogelijkheid geboden om te promoveren door de afdeling Telecommunicatie en dat heb ik met plezier gedaan. Na de vele jaren studeren had ik toen wel zin in een beetje avontuur en ben ik een tijdje gaan werken als station manager voor een INTELSAT satelliet project aan de Universiteit van Surabaya in Indonesië.
Toen was de situatie toch wel iets anders dan nu; het was heel simpel of je leert Indonesisch spreken of je hebt een probleem. Het omgaan met en proberen te werken in een totaal andere cultuur is iets wat ik nog steeds als zeer waardevol ervaar. In Nederland is een afspraak ook echt een afspraak en als er iets tussen komt dan laat je netjes weten dat het helaas niet kan. In Indonesië is het meer een soort van “het-zou-wel-eens kunnen”. Elk weekend lekker rondgereisd en heel veel gezien van Java, Bali en Maduro.
Bij terugkomst in Nederland had ik de mazzel dat ik eigenlijk meteen kon gaan werken bij de antenna afdeling van de Europese Ruimtevaart Organisatie, ESA in Noordwijk. Daar werk ik nu toch al meer dan 15 jaar met heel veel plezier. Het zal moeilijk zijn om een betere “baas” in Nederland te vinden met zulk leuk, uitdagend werk. De noodzakelijke verhuizing van Eindhoven naar Leiden was dan ook geen enkel probleem.
Werken bij ESA geeft me ook de mogelijkheid om heel internationaal bezig te zijn en met vele nationaliteiten samen te werken. Het grootste gedeelte van mijn werk betreft natuurlijk antennes voor satellieten, bijvoorbeeld voor Herschel:
http://www.esa.int/SPECIALS/Herschel/index.html
en Planck:
http://www.esa.int/SPECIALS/Planck/index.html
Een onderdeel van mijn werk krijgt de laatste tijd nog al veel aandacht en dat zijn de terahertz security scanners die nu zo langzamerhand op luchthavens geïnstalleerd worden. De reden dat ze zoveel aandacht krijgen is het feit dat ze stoffen kunnen detecteren die onder je kleding verstopt zitten.
Kortgeleden ben ik nog een paar maanden naar Zuid-Afrika geweest om te werken aan de Universiteit van Stellenbosch. Een leuke afwisseling en weer een nieuwe uitdaging om een totaal ander onderwerp aan te pakken. Stellenbosch ligt midden in het wijngebied van Zuid-Afrika en tussen verschillende bergen. Fantastische natuur en de mogelijkheid om een van mijn favoriete hobby’s uit te voeren: duiken. In Zuid-Afrika kun je nog vrij duiken met tijger-haaien, stieren-haaien, zwart-tip-haaien, hamer-haaien etc. Helaas moet je voor de witte haai in een kooi. Het levert in elk geval genoeg leuke foto’s op.
http://www.ewdr.com/afrika/zuid-afrika/reisverslagen-zuid-afrika
Een aantal jaren geleden ben ik verhuisd en op dit moment woon ik in Katwijk. De “reistijd” is maar ongeveer 5 minuutjes om naar mijn werk te komen. Dat lost dan meteen het grootste probleem van de Randstad op aangezien ik geen zin had om elke dag in de file te staan. Iedereen die mij kent, weet dat ik buiten mijn werk veel sport en ik probeer nog steeds te sporten voetballen en te squashen.
Peter de Maagt, september 2010