Jo zijn verhaal
Al surfend kwam ik op de site van Ko Leenknegt ”Qualiteit met een glimlach”. Een site die me elke keer weer trok, leuke spreuken, en op een bepaald moment stond daar de link naar de website van Hengstdijk. Deze gelijk aan mijn favorieten toegevoegd en regelmatig blijven volgen.
In de eerste week van januari waren we ook weer in de buurt, we hadden de schaatsen bij en hebben weer eens op de Vogel geschaatst, een zeer leuke ervaring. Al schaatsend kom je bekende gezichten tegen, mensen die mij wellicht niet meer herkennen, maar waar je spontaan als (onbekende) een praatje mee maakt. Als je daar zo schaats dan komen onwillekeurig weer herinneringen aan vroeger opzetten. Toen kon je volgens mij veel vaker dan nu schaatsen op de Vogel. Ik had een aantal foto’s gemaakt en deze opgestuurd naar de webmaster. Ik kreeg vrij snel een mailtje van Ko met de vraag of ik een stukje aan wou leveren voor achter de horizon van Hengstdijk. Dat kon ik eigenlijk niet weigeren, ziehier het resultaat.
Ik ben geboren op oudejaarsdag 1956 op de Margaretsedijk, volgens mijn ouders was het ijskoud op die dag. Niet lang daarna verhuisden mijn ouders naar de Plevierstraat in Hengstdijk. Daar heb ik mijn gehele jeugd doorgebracht. Met uitzondering van 1 jaar, toen ons oude huisje gesloopt werd en er een nieuw huis gebouwd werd hebben we een jaar op de Westdijk in Ossenisse gewoond, vlak bij het huidige Gemaal Kampen. Als ik dit zit te schrijven komen er veel herinneringen naar boven. Herinneringen aan de lagere school met in de laagste klassen Juffrouw Remijn van Ossenisse. In klas 3 en 4, Meester Jo Kerckhaert, en het hoofd van de school, Meester Schelfhout gaf les aan klas 5 en 6. Waar nu de Norbertijnen straat is, was een weiland waar je heerlijk kon spelen. Als je langs de smidse van Kerckhaert liep, rook je de geschroeide paardenhoeven waar net nieuwe hoefijzers op gespijkerd waren. Spelen deed je in die tijd gewoon op straat of in een weiland. De Mechelman, waar Miel Boeijkens het in zijn verhaal over heeft, was ook een geliefde plek om te spelen en wie van mijn leeftijd heeft er niet in de Vogel leren zwemmen, ik heb het geleerd van mijn oom, Jo de Roos. Boomhutten maken, en proberen deze te veroveren, staat me ook nog bij, de broertjes Bilterijst hadden in de Lindeboom een grote hut, die steeds uitgebreid werd. Ik kan me nog een aantal namen van klasgenoten herinneren uit de 6e klas: Jo van Bellen.,Honoré Schelfhout( zoon van de meester), Paul Krieckaert(oude stoof), Jos Krieckaert ( zoon varkensboer), Lizette Annaert, Tiny de Bakker, Janette van Gasse, Janet van Dijk(weet niet meer zeker of die ook in dezelfde klas zat).Wies Maas. Thilda Collet.
Na de lagere school ben ik naar het Jansenius lyceum gegaan. Op de fiets door de Pauluspolder naar Hulst, of je koos voor de route via Kuitaart. Het was altijd een flink eind fietsen. Ik werd geschikt geacht voor het Atheneum maar na 2 jaar ben ik overgestapt naar de HAVO. Helaas moest ik de 4e twee keer doen ( foutje in mijn keuzepakket), maar uiteindelijk wel het felbegeerde diploma gehaald. Toen kwam de tijd van kiezen, werken of verder leren. In die periode was de PA( pedagogische academie) erg gewild, blijkbaar wilde iedereen onderwijzer of leraar worden. Maar ik had mijn buik vol van leren en zag het al helemaal niet zitten om voor de klas te gaan staan. Dus koos ik voor iets geheel anders, ik ging werken op de Röntgen afdeling van het Elisabeth ziekenhuis in Sluiskil en ging daar in opleiding voor röntgenlaborant.( ik was daar de eerste jongen die op de röntgen ging werken). Het was echter niet gedaan met het leren, overdag werken en ’s avond een schriftelijke cursus volgen bij de LOI. Na twee jaar heb ik mijn diploma voor Röntgenlaborant gehaald. Mijn bloed kriebelde om meer van de zorg te leren en dan met name de zorg voor kankerpatiënten. Ik solliciteerde naar een opleidingsplaats voor radiotherapeutisch laborant in het Westeinde Ziekenhuis in Den Haag, ik werd aangenomen en gedurende twee jaar kwam ik elk weekeinde trouw naar Zeeuws-Vlaanderen, ( naar mijn latere vrouw) en naar Hengstdijk. Nadat ik mijn diploma radiotherapeutisch laborant behaald had ben ik weer terug naar Zeeuws Vlaanderen komen wonen en werken. Tijdelijk bij mijn ouders wonen op Hengstdijk, werken in het Juliana ziekenhuis in Terneuzen op de Röntgenafdeling. Toen ik getrouwd ben met Carla van Damme ( van de Knapaf) zijn we in Terneuzen gaan wonen, we kwamen toen nog zeer regelmatig op Hengstdijk waar mijn ouders toen nog woonden.
Werken op een röntgenafdeling is leuk en interessant werk maar mijn hart lag toch meer bij het behandelen en begeleiden van kankerpatiënten, dus toen ik lucht kreeg van het feit dat er in Vlissingen en bestralingsafdeling geopend was, heb ik een sollicitatie brief geschreven. Tot mijn grote verbazing werd ik aangenomen, dat was in 1981. Een eis van het ZRTI was dat ik binnen 3 maanden op Walcheren kwam wonen, wij zijn toen verhuisd naar Vlissingen en in 1986 zijn we in Koudekerke gaan wonen, daar wonen wij met onze 3 zonen.Ik werk nog steeds in het Zeeuws RadioTherapeutisch Instituut. Ondertussen zijn mijn beide ouders overleden en kom ik niet meer zo vaak op Hengstdijk. Als we naar familie gaan, rijden we vaak over Hengstdijk, het huis waar ik gewoond heb staat er nog steeds aan de Plevierstraat. Hengstdijk is de afgelopen jaren veranderd, een nieuwe wijk aan de Sint Josephstraat, de camping. Als ik wat meer tijd heb rij ik graag door de polders en over de dijken in de buurt van Hengstdijk. Een van mij hobby’s is fotograferen, ik heb al een paar foto’s aangeleverd voor de website. Ik heb bijna altijd mijn camera bij, toch zeker als ik een tocht maak door mijn oude woonomgeving. Ik zal de website met belangstelling blijven volgen en als ik leuke foto’s uit de omgeving heb zal ik ze naar de webmaster doorsturen en ik hoop dat ze dan een plaatsje krijgen in een album.
Meer weten over het ZRTI? www.zrti.nl
Jo Duvivier , januari 2009