Fons de Roos


Fons zijn verhaal

Toen mijn vrouw en ik een paar weken geleden voor een weekje met de caravan in onze oude vertrouwde omgeving in Zeeuws-Vlaanderen verbleven, werd mijn aandacht getrokken door een artikel dat op zaterdag 17 juli 2010 werd gepubliceerd in zowel BN De Stem als de PZC. Het artikel ging over de presentatie van de fietsroutes door café ’t Jagershuis in Hengstdijk. U zult zich misschien afvragen wat is daar dan zo bijzonder aan. Allereerst is er het belang van dergelijke initiatieven, dat ons er weer eens op wijst dat rondom Hengstdijk, maar ook in de rest van ons land veel is te genieten van de omgeving, waaraan we in ons hedendaagse jachtige bestaan achteloos en vooral snel voorbij gaan. En voor dat genieten van de omgeving is de fiets naar mijn mening een uitermate geschikt vervoermiddel. Tenminste als je dat ding ook nog eens ergens anders voor gebruikt dan om vooral vlug naar school, werk of een winkel te racen. Afijn, ik geloof dat ik genoeg promotie heb gemaakt voor het recreatief gebruik van de fiets, het ultieme vervoermiddel om te onthaasten en ook nog iets aan de conditie te doen.

Ik moest ook even terug denken aan de jaren uit mijn jeugd die ik in Hengstdijk heb gewoond (van 1959 tot 1968) en waarin ik bevriend was met een van de initiatiefnemers van de fietsroutes, Ko Leenknegt. Wij hebben in die tijd heel wat kilometers fietsend afgelegd, hoofdzakelijk in het oosten van Zeeuws-Vlaanderen. Ik kan mij niet voorstellen dat er in de fietsroutes van ’t Jagershuis veel plaatsen voorkomen die wij in die jaren niet hebben aangedaan. Tijdens een ontmoeting, die we in de week dat we in de buurt waren met Ko heb gehad, hebben we o.a. nog een herinnering opgehaald aan een fietstocht die we, samen met Jo van Bellen en mijn helaas te vroeg overleden broer Sjaak, in de zomervakantie van naar ik meen 1965 hebben gemaakt. We zijn toen via het veer van Perkpolder naar Kruinigen, zoveel mogelijk de noordelijke zeedijk van Zuid-Beveland langs de Oosterschelde volgende tot de Zandkreekdam gefietst. Over deze dam zijn we verder gegaan, waar mogelijk langs de zeedijk, naar de Oosterscheldebrug (tegenwoordig heet deze ruim 5km lange brug die op 15 december 1965 in gebruik is genomen Zeelandbrug). Onder de brug hebben we onze van huis meegenomen boterhammen genuttigd en ons zitten vergapen aan het, voor toenmalige begrippen, enorme bouwwerk. Het volgende stuk van onze tocht langs de noordkant van Noord-Beveland hebben we afgelegd in het gezelschap van enkele leeftijdgenoten van het vrouwelijk geslacht, iets wat niet vervelend was voor de afwisseling, maar wel onze verplaatsingssnelheid negatief heeft beïnvloed.

In de buurt van Kamperland, waar ze op een camping verbleven, hebben we van hen afscheid genomen en onze tocht via de Veerse Gatdam richting Walcheren vervolgd. Omdat het steeds bewolkter werd en er af en toe al een druppel regen viel hebben we ons oorspronkelijke plan om de kustlijn te volgen aangepast en zijn we via de kortste weg naar Vlissingen gefietst. Bij aankomst van de boot in Breskens was het al continu aan het motregenen. Voor zover dat kon zijn we, steeds vochtiger wordend, langs de zeedijk van de Westerschelde naar Hoofdplaat gereden. Omdat het stevig begon te regenen hebben we daar geschuild in een landbouwschuur en ook onze laatste proviand genuttigd. Tot de conclusie gekomen dat de weergoden ons verder die dag niet meer goed gezind zouden worden hebben we na rijp beraad besloten gewoon verder te fietsen, mede omdat we toch niet verder dan ons vel nat konden worden. Even verderop is een van de fietsen defect geraakt, de verbinding tussen het tandwiel en de achteras het had begeven. Een dergelijk defect heeft tot gevolg, dat je met een fiets voorzien van een terugtraprem, niet alleen niet meer kunt fietsen, maar ook niet meer kunt remmen. Met behulp van een touw hebben we om beurten de defecte fiets met bestuurder naar Hengstdijk getrokken, wat in de “drukke” straten van Terneuzen zonder remmen nog voor enkele spannende momenten heeft gezorgd. Uiteindelijk zijn we vooral nat, maar ook moe en voldaan thuisgekomen. Het is in ieder geval voor mij altijd een fietstocht om nooit te vergeten gebleven. Ik wens de initiatiefnemers van het fietsrouteproject in Hengstdijk e.o. heel veel succes.

Fons de Roos, augustus 2010