Odra's verhaal
Mijn vader, Piet de Koning, was de zoon van Josephus de Koning en Rosalia de Maagt afkomstig van de Koningsdijk. Mijn moeder, Cordula Naessens ,was de dochter van Johannes Naessens en Louisa de Bruyn uit de omgeving van Boschkapelle.
Dit verhaal begint rond 1920, toen Piet een jonge man was. Rond die tijd, kwamen er agenten in de café’s op Hengstdijk, die bietenwerkers moesten vinden voor het landwerk in Wallaceburg, Ontario, Canada. Daar stond een grote suikerfabriek . Ze wilden natuurlijk, harde werkers vinden met ervaring, om daar in de bieten velden te gaan werken. En zo gebeurde het dat vele jonge mannen naar Wallaceburg gingen, om geld te verdienen of hun fortuin daar te vinden. Omdat mijn vader de oudste zoon was van het gezin van Josephus de Koning, lijkt het een goed idee te zijn, voor een jonge boerenknecht, om ook naar Canada te gaan. Zijn vader ging naar de Boerenleenbank, om genoeg geld te lenen voor Piet zijn reis. Natuurlijk, had hij dan de verplichting om regelmatig wat geld te sturen, zodat zijn vader dat geld vlug kon terug betalen, want zelf hadden ze armoe. En dat heeft Piet dan ook gedaan, zo vlug mogelijk!
Piet vond Wallaceburg en Canada een groot land met vele kansen maar twee jaar later had hij nog al veel heimwee ! Hij dacht eraan om terug naar Holland te gaan en een Zeeuwse bruid te zoeken. Om samen weer naar Canada te gaan. Maar toen hij terug thuis kwam, was zijn moeder heel erg tegen het idee dat Piet zo ver van huis was en ze piekerde er veel over! Zij had gehoord dat dikwijls mensen van hun streek terug kwamen van Canada, met wat geld, om een winkel te beginnen in de ‘grote stad’. Hij volgde haar advies op en begon een waterstokerij in Rotterdam.
Door kennissen in Rotterdam, ontmoette hij Cordula Naessens, die van Boschkapelle kwam. Zij was een dienstbode, bij een rijke familie en was ook van een huwbare leeftijd. Piet kon haar hulp goed gebruiken in de winkel, en zo ging het dan, dat ze 3 maanden later, zijn getrouwd in Rotterdam. Beiden moesten hard werken in de winkel, en beiden waren vrome katholieken, zo kwam er ieder jaar een nieuw kindje bij!
Maar toen kwam de Grote Depressie en er waren vele mondjes te voeren! Dikwijls schreef vader de rekening op voor families die niet konden betalen, want hij was nogal zacht. Ons moeder zag dat ze zelf ten onder zouden gaan. Uiteindelijk kon niemand de schuld terug betalen, en vader en moeder verloren de winkel. In Rotterdam was geen werk te vinden en de familie moest van de steun en de bonnen leven.
Toen kwam de Oorlog! Vader moest puin opruimen en heeft tijdens de Oorlog heel hard gewerkt! Ze hadden de hoop, dat ze misschien terug mochten gaan naar Zeeland, maar dat is niet gebeurd tot een paar maanden voor de eind van de oorlog.
De familie had een oud, leeg huisje gevonden en ze waren er heel dankbaar voor, om meer veilig te zijn! Mijn vader heeft dan gewerkt voor verschillende boeren: Michielsen en Boer Stijn en misschien nog andere, dat weet ik niet.
Uiteindelijk verhuisden ze naar Kerkstraat 14 op Hengstdijk, de andere helft van het Café van Compiet. Ik, Odra de Koning, was het jongste kind van 7, en ben er trots op om te vertellen, dat ik geboren ben in de voorkamer van nummer 14 tijdens de H. Mis. Mijn broer Theo en zusjes hebben op school gezeten op Hengstdijk en natuurlijk, zoals in die tijd voor iedereen gold: hun leven was rond de H. Catharinekerk. Ik herinner nog de bloemen op de wei bij het kappelleke en de kleuterschool.
Later zijn we dan verhuisd naar Vogelfort 7. De zusjes gingen naar de Mulo in Hulst en ik ging naar school op Rapenburg.
Piet de Koning verlangde nog steeds om terug naar Canada te gaan, om zijn kinders een betere toekomst te geven. En zo gebeurde het, dat we in
april 1955, onze familieleden en vrienden verlieten om naar Canada te gaan. We gingen de oceaan over, op de Groote Beer en kwamen aan in Quebec City, Quebec, Canada. Van daar met de trein naar Chatham, en van daar, vervoerd met 2 autos, van mijn vader zijn vroegere vrienden. Met maar 18 Canadese dollars begonnen we toen een nieuw leven, met ons achten.
De eerste week, vonden een paar zusjes een baan, en de rest ook snel iets. Iedereen moest mee helpen voor de familie en het geld afgeven. Vader vond werk in bouw en later heeft hij ook gewerkt in de bouw van ons eerste ziekenhuis hier in ons dorp. Daar hielp hij bij het leggen van terrazzo vloeren. Binnen een jaar, kochten ons ouders een huisje, maar het geluk duurde niet lang. Mijn vader had kanker, en na vele operaties, en behandelingen, kon hij niet meer werken.Hij is gestorven in 1960, op 58 jarige leeftijd, na maar amper 5 jaar in Canada te hebben gewoond.
Intussen waren 4 zusjes getrouwd, onze broer in dienst en moeder bleef achter met 2 dochters (ik was toen 14). Moeder had een moeilijke tijd; veel heimwee naar Zeeland maar omdat haar kinderen hier al wat gevestigd waren, kon ze niet meer terug. Tenslotte accepteerde moeder Canada als haar nieuwe thuis. We waren heel trots op moeder, die tot haar 87ste levensjaar, zich op haar eigen wijze kon helpen op alle mogelijke manieren met haar Engels!
Hier moet ik ook zeggen, dat een mens plannen kan maken, als voorbeeld ons vader, maar je weet nooit de uitkomst van het plan. Niemand van onze familie hier, is rijk geworden in Canada, al hebben we niets te kort. We zijn blij dat we hier wonen; we zijn trots, dat we Canadees zijn; maar hebben altijd een grote band en liefde voor ons land van geboorte en een speciale plaats in ons hart, voor Hengstdijk.
Hier in Wallaceburg, wonen er niet meer zo veel Hollanders als 50 jaar geleden, maar er zijn nog velen van jullie streek: de Bakker, Kindt, deNijs, Bogaert, Van Waterschoot, de Koning, Burm, enz.
In 1985 nam ik een kleine cursus in familie geschiedenis en genealogie. Datzelfde jaar ging ik in mijn eentje naar Holland, om de familie weer te ontmoeten en te ontdekken over ons stamboom. Toen begon ik veel te schrijven naar familie en vrienden daar. Omdat ik ook graag de taal beter wou leren, was ik heel enthousiast om het steeds weer beter te doen. Ook schreef ik heel dikwijls naar Ans Serrarens, een school vriendin.
In 1990, Ans was stervende, en een van haar wensen was om mij nog eens te zien. En zo heb ik dan een fijne week meegemaakt met Ans en de andere Serrarensens, die echt als een familie zijn voor mij. Wel droevig, maar Ans is een paar maanden later gestorven.
Nadat mijn kinderen waren opgegroeid, ben ik in verzekerings werk gegaan en heb dat 17 jaar lang gedaan. Nu ben ik al 10 jaar gestopt met werken en geniet ik ervan meer tijd te hebben met mijn man, Ed Riedl.
In 1999 hebben Ed en ik een tour gemaakt in Europa naar 8 landen. We hebben toen een week in Zeeland gelogeerd. In 2011 ben ik voor de vierde keer op Hengstdijk geweest met een Canadeese vriendin, die afkomstig is van de Klinge, B. Deze laatste keer, was de eerste keer dat ik het geluk had om de binnenkant van de H. Catharinakerk te zien. Het was Open Huis die week. We werden verwelkomd door verschillende vrouwen en Ko Leenknegt, die van ons foto’s genomen heeft en ons op de web gezet heeft. Het was een reuze goeie tijd! Zo veel mooie herinneringen aan die dag!
Ik wil Hengstdijk feliciteren met de gezelligheid en de sfeer van welkom zijn die jullie ons gegeven hebben. En de inspanning die jullie doen om het geloof en cultuur zo mooi en rijk te houden! Jullie doen meer in een klein dorp, dan mensen in een grote stad! Mag God jullie zegenen!
Groetjes aan iedereen
Odra Riedl-de Koning, augustus 2013